Ostrów Tumski i Wyspa Piaskowa to najpiękniejsze i najbardziej urokliwe miejsca na świecie. Ich magia i czar są pochodną bardzo bujnej i ciekawej, nieraz tragicznej historii tego regionu, który słynie przede wszystkim z bardzo licznie nagromadzonych i wspaniale zachowanych średniowiecznych oraz barokowych obiektów zabytkowych.


KATEDRA WROCŁAWSKA PW. ŚW. JANA CHRZCICIELA
Katedra wrocławska pw. św. Jana Chrzciciela, najważniejszy i bodaj najpiękniejszy kościół archidiecezji wrocławskiej - Matka Kościołów Archidiecezji Wrocławskiej - należy do czterech najstarszych kościołów katedralnych w Polsce. W miejscu obecnej gotyckiej katedry była usytuowana świątynia (być może na dawnym pogańskim miejscu kultu) już w ostatniej ćwierci X w. Ta pierwsza świątynia - murowana - była zaprojektowana na planie krzyża. 
Pierwsza katedra (przedromańska) została wzniesiona w pierwszym dziesięcioleciu XI w., po powstaniu w 1000 r. biskupstwa we Wrocławiu. Była to bazylika bez transeptu.
Druga katedra stanęła na miejscu rozebranej poprzedniej budowli w trzeciej ćwierci XI w. Była to bazylika romańska z transeptem i kwadratowym chórem zamkniętym apsydą. Trzecia katedra powstała w trzeciej ćwierci XI w., także w stylu romańskim, jako bazylika z transeptem i nawą, która została zakończona zachodnią fasadą z dwoma wieżami.
Obecna katedra - gotycka - początkami sięga 1244 r. W latach 1244-1272 wzniesiono chór katedry z ambitem (dobudowany do istniejącej katedry romańskiej). Na początku XIV w. rozpoczęto budowę gotyckiej nawy katedry (w miejsce romańskiej), a w latach 1354-1361 wzniesiono kaplicę Mariacką. W 1416 r. ukończono budowę wieży północnej wraz z hełmem w zachodniej elewacji.
W późniejszych wiekach katedra wrocławska była wielokrotnie przebudowywana. W latach 1556-1580 wzniesiono hełmy renesansowe na wieżach zachodniej fasady, a w latach 1671-1672 dobudowano kaplicę Najświętszego Sakramentu. W 1680 r. rozpoczęto budowę kaplicy św. Elżbiety, a zakończono ją w 1700 r. W latach 1716-1724 dobudowano kaplicę Bożego Ciała, a w 1749 r. rozpoczęto dobudowę Kaplicy Zmarłych (dziś Zmartwychwstania Chrystusa). W XVII i XVIII w. wykonano nowy wystrój wnętrza katedry (w tym ołtarze w kaplicach bocznych) oraz wiele epitafiów. W latach 20. XX w. pojawiły się nowe hełmy wież w zachodniej fasadzie katedry. Prace te wieńczyły okres odbudowy (180 lat) po wielkim pożarze w 1759 r.
Największych zniszczeń katedra wrocławska doznała podczas oblężenia Wrocławia pod koniec II wojny światowej. Zniszczenia były tak wielkie (75%), że zastanawiano się, czy możliwa jest odbudowa katedry. Po wojennych zniszczeniach katedrę wrocławską zaczęto odbudowywać w 1947 r. Prace trwały do 1951 r. Wiele elementów wystroju wnętrza nie zachowało się do obecnych czasów (zostały zniszczone w wyniku działań wojennych). Część wystroju (decyzją władz komunistycznych) wywieziono poza Wrocław. Pewne elementy obecnego wystroju wnętrza katedry pochodzą z innych kościołów Wrocławia i Dolnego Śląska (np. stalle czy gotycka nastawa ołtarza głównego czy instrument organowy przeniesiony z Hali Stulecia). Wykonano również nowe elementy wystroju - m.in. witraże.
Ostatnie dwadzieścia lat XX w. i pierwsze dziesięciolecie XXI w. (do dnia dzisiejszego) to ciąg prac restauracyjnych i konserwatorskich. W tym czasie wzniesiono nowe hełmy wież w fasadzie zachodniej, wykonano konserwację elewacji wież, elewacji katedry i konserwację oraz rekonstrukcję kamieniarki i detalu architektonicznego. We wnętrzu katedry poddano konserwacji nastawy ołtarzowe (wraz z gotyckim poliptykiem w prezbiterium), obrazy w prezbiterium, freski gotyckie w ambicie i wystrój kaplic barokowych wraz z freskami, część gotyckich, renesansowych i barokowych epitafiów, witraże oraz wiele innych elementów wystroju wnętrza.
Wszystkie te prace wykonano po to, aby wrocławska katedra nabrała blasku i piękna, jaki zamierzyli sobie jej budowniczowie. 

KOŚCIÓŁ PW. ŚWIĘTEGO KRZYŻA
Kościół kolegiacki pw. Świętego Krzyża to dwukondygnacyjna gotycka świątynia ufundowana przez księcia Henryka IV Probusa na pamiątkę zakończenia konfliktu z biskupem Tomaszem II. Kościół stał się miejscem pochówku jego fundatora, który został pochowany w pięknym gotyckim sarkofagu (obecnie w Muzeum Narodowym we Wrocławiu).
Dolny kościół pw. św. Bartłomieja wzniesiono w latach 1288-1295. Budowę górnego kościoła pw. Świętego Krzyża rozpoczęto w 1320 r., a zakończono 30 lat później. Kościół pw. Świętego Krzyża (także dolny pw. św. Bartłomieja) został wybudowany na planie krzyża z transeptem trzynawowym.
W VXIII w. kościół pw. Świętego Krzyża otrzymał piękny barokowy wystrój, który uległ zniszczeniu podczas II wojny światowej (zniszczony w 25%). Kościół pw. Świętego Krzyża od 1288 r. pełnił funkcję siedziby kapituły kolegiackiej , która została rozwiązana w 1810 r., dekretem sekularyzacyjnym rządu pruskiego. Kapitułę tę reaktywował ks. Kardynał Henryk Gulbinowicz 14 września 1998 r.
W 1946 r. przystąpiono do prac zabezpieczających kościół (w ramach odbudowy) po zniszczeniach wojennych. Po 1957 r. przystąpiono do całkowitej odbudowy kościoła górnego. W latach 90. XX w. i na pocz. XXI w. wykonano wiele prac konserwatorskich, remontowych i estetyzujących: przełożono całe pokrycie dachowe, zamontowano nowy instrument organowy w nowym prospekcie, wykonano nowe stalle kanonickie oraz nową tablicę upamiętniającą kapitułę kolegiacką (w tym: Mikołaja Kopernika - członka tejże kapituły). Namalowano także nowe obrazy do nastaw barokowych ołtarzy w transepcie oraz zamontowano nowe oświetlenie wnętrza. Pomieszczenia przy zakrystii z przeznaczeniem na kapitularz zostały gruntownie wyremontowane. Wszystkie prace, które zostały wykonane, przywróciły dawną świetność kościoła kolegiackiego. 

KOŚCIÓŁ PW. ŚŚ. PIOTRA I PAWŁA
Pierwszy kościół pw. św. Piotra został wzniesiony w 1175 r. jako kaplica opata cystersów z Lubiąża. Obecny kościół (w stylu gotyckim, jednofilarowy) został wzniesiony w 1454 r. (w pierwszym etapie w 1404 r. wybudowano prezbiterium). Od 1512 r. tytułowany jest kościołem pw. Śś. Piotra i Pawła.
W 1634 r. podczas pożaru Ostrowa Tumskiego, spaliły się dach i sklepienia kościoła. Został odbudowany ponad 30 lat później, w 1667 r. Po wybudowaniu sierocińca (w latach 1702 - 1715, w stylu barokowym) kosciół pełnił funkcję "Orphanotropheum". 
Podczas działań wojennych (II wojny światowej) kociół pw. Śś. Piotra i Pawła został zniszczony w 60%, jednak po wojnie go odbudowano. W latach 90. XX w. został wykonany remont wnętrza kościoła (stworzono też nowy wystrój soborowy) i aranżacja ściany prezbiterium z tryptykiem gotyckim. Od XVII w. do pocz. XIX w. w tymże kościele sprawowano nabożeństwa i głoszono kazania w języku polskim.
W czasach komunistycznych przy tym kociele działało duszpasterstwo akademickie, które obejmowało swoją opieką duszpasterską wielu intelektualistów - późniejszych luminarzy zmian postkomunistycznych we Wrocławiu i w Polsce.

KOŚCIÓŁ PW. ŚW. IDZIEGO
Kościół pw. św. Idziego to najstarsza świątynia wzniesiona w stylu romańskim na Ostrowie Tumskim (i we Wrocławiu). Został zbudowany w I poł. XIII w. jako jednonawowy, dwuprzęsłowy. Posiada kwadratowe prezbiterium zakończone apsydą. Przykryte jest ono sklepieniem krzyżowym, a nawa - sklepieniem barokowym z XVIII w.
Kościół pw. św. Idziego - do czasów sekularyzacji w 1810 r. - pełnił funkcję kościoła parafialnego dla mieszkańców okolicy katedry (katedra była kościołem biskupim).
Podczas II wojny światowej kościół został zniszczony w 15%, a odbudowano go zaraz po zakończeniu działań wojennych. Prace konserwatorskie przeprowadzono w latach 1952-1953 (m. in. usunięto tynki elewacji zewnętrznej), w latach 1969-1971 (wykonano rekonstrukcję wnętrza kościoła - przywrócono pierwotny wygląd) oraz na pocz. XXI w. (wymieniono pokrycie dachu). Obecnie kościół pełni funkcję kaplicy dla najmłodszych dzieci z parafii katedralnej.