IN den Jahren 1585-1696 begleitet Andreas Jerin die Wurde des Breslauer Bischofs. Als seine Stiftung wurde der Hochaltar des breslauer Doms, 

11 stycznia 2018 Arcybiskup Józef Kupny, metropolita wrocławski, Prezydent Wrocławia Rafał Dudkiewicz, ksiądz Paweł Cembrowicz, proboszcz parafii katedralnej, oraz dr hab. Piotr Oszczanowski, dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu,  podpisali list intencyjny w sprawie rekonstrukcji ołtarza głównego katedry wrocławskiej. Kilkanaście miesięcy później,  30 kwietnia 2019 roku,  miało miejsce  historyczne wydarzenie – po raz pierwszy od czasów II wojny światowej prezentowany jest w całej swojej okazałości słynny srebrny ołtarz z katedry wrocławskiej pw. św. Jana Chrzciciela. Stało się to możliwe dzięki  pracom przeprowadzonym przez zespół specjalistów-konserwatorów Muzeum Narodowego we Wrocławiu.

Ołtarz ufundował w 1591 r. biskup Andreas Jerin, jeden z najwybitniejszych włodarzy śląskiej diecezji, a wykonali go dwaj renomowani artyści wrocławskiego manieryzmu: złotnik Paul Nitsch oraz malarz Bartholomaeus Fichtenberger. Wzbudzające powszechny zachwyt i będące jedną z atrakcji Wrocławia dzieło zdobiło katedralne prezbiterium od 1591 do 1945 r. Zdemontowane przed oblężeniem Wrocławia, nigdy już nie powróciło na dawne miejsce, a jego liczne elementy zostały uszkodzone bądź zaginęły. 

Bezcenny zabytek przygotował do wystawy specjalnie powołany zespół konserwatorów Muzeum Narodowego we Wrocławiu. Niezachowane fragmenty zostały odtworzone, dzięki czemu ołtarz odzyskał swój pierwotny wygląd i dawno nieoglądany splendor.Na wystawie prezentowane są również inne niezwykłe dzieła złotnicze wykonane dla katedry wrocławskiej w Augsburgu (najważniejszym w nowożytnej Europie centrum sztuki złotniczej), m.in.: wielkie srebrne tabernakulum J.W. Fesenmayra, antependium A. Drentwetta, komplet czterech srebrnych figur ołtarzowych, zestaw świeczników i tzw. tablice kanonów. Ów augsburski komplet stanowił swoistą formę drugiego, już barokowego i rokokowego ołtarza, która współistniała z manierystycznym ołtarzem głównym.

Zwiedzający mogą również zobaczyć – po raz pierwszy – odnalezione niedawno barwne projekty przebudowy i aranżacji prezbiterium katedry wrocławskiej z lat 30. XX w.

Wystawie towarzyszy bogato ilustrowany informator ➸

Na południowej elewacji Katedry Wrocławskiej została umieszczona tablica pamiątkowa ku czci prof. Edmunda Małachowicza, architekta i autora hełmów na wieżach katedralnych.
.Po oficjalnym odsłonięciu tablicę pobłogosławił ks. kan. Paweł Cembrowicz, proboszcz parafii katedralnej, który poprowadził także modlitwę. W uroczystości wzięła udział rodzina śp. prof. Małachowicza. Warto poznać bliżej tę wybitną postać

Edmund Małachowicz był wybitnym nauczycielem akademickim, konserwatorem, badaczem, jedynym po prof. Janie Zachwatowiczu członkiem Polskiej Akademii Nauk reprezentującym sztukę konserwacji zabytków, autorem książek o Wrocławiu i żołnierzem Armii Krajowej. Pochodził z Wilna.  Z jego wiedzy i dorobku nadal korzysta wielu naukowców i konserwatorów. Pozostawił po sobie również liczne grono uczniów.

- Spotykamy się pod tą tablicą równo 4 lata po śmierci profesora. Znamy dobrze jego zasługi, jeśli chodzi o odbudowę wrocławskiej katedry. Działał w kilku miejscach, ale Ostrów Tumski obdarzał wyjątkową miłością. Zostawił tu mnóstwo zaangażowania i pracy, zaczynając od czasów studenckich. Pamiętajmy, że choćby hełmy katedralne są jego autorstwa - mówił ks. Cembrowicz.

Pochwalił także projekt i wykonanie pamiątkowej tablicy umieszczonej na przyporze. Bardzo dobrze wkomponowuje się ona w elewację zabytkowej świątyni. - Bywa tak, że tablice po wykonaniu okazują się intruzami, burzą pewien porządek. Ta stała się ozdobą katedry, co mnie bardzo cieszy - stwierdził kapłan.

Inicjatorem i głównym organizatorem działań upamiętniających E. Małachowicza jest prof. Olgierd Czerner, były wiceprezydent Międzynarodowego Komitetu ICOMOS, wieloletni dawny dyrektor Muzeum Architektury we Wrocławiu i profesor Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej. To on w 2017 r. podjął starania, których finałem było właśnie odsłonięcie tablicy. - Muszę przyznać, że szybko otrzymałem pozytywną odpowiedź abp. Józefa Kupnego na mój pomysł. Od razu też uzyskałem przychylność księdza proboszcza i powołaliśmy specjalny 16-osobowy komitet honorowy, w którego skład weszli m.in. architekci, rektorzy wyższych uczelni - opowiadał prof. Czerner.

Tablicę ufundowali Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków, Politechnika Wrocławska oraz przyjaciele i koledzy prof. Małachowicza.

Ostrów Tumski i Wyspa Piaskowa to najpiękniejsze i najbardziej urokliwe miejsca na świecie. Ich magia i czar są pochodną bardzo bujnej i ciekawej, nieraz tragicznej historii tego regionu, który słynie przede wszystkim z bardzo licznie nagromadzonych i wspaniale zachowanych średniowiecznych oraz barokowych obiektów zabytkowych.


KATEDRA WROCŁAWSKA PW. ŚW. JANA CHRZCICIELA
Katedra wrocławska pw. św. Jana Chrzciciela, najważniejszy i bodaj najpiękniejszy kościół archidiecezji wrocławskiej - Matka Kościołów Archidiecezji Wrocławskiej - należy do czterech najstarszych kościołów katedralnych w Polsce. W miejscu obecnej gotyckiej katedry była usytuowana świątynia (być może na dawnym pogańskim miejscu kultu) już w ostatniej ćwierci X w. Ta pierwsza świątynia - murowana - była zaprojektowana na planie krzyża. 
Pierwsza katedra (przedromańska) została wzniesiona w pierwszym dziesięcioleciu XI w., po powstaniu w 1000 r. biskupstwa we Wrocławiu. Była to bazylika bez transeptu.
Druga katedra stanęła na miejscu rozebranej poprzedniej budowli w trzeciej ćwierci XI w. Była to bazylika romańska z transeptem i kwadratowym chórem zamkniętym apsydą. Trzecia katedra powstała w trzeciej ćwierci XI w., także w stylu romańskim, jako bazylika z transeptem i nawą, która została zakończona zachodnią fasadą z dwoma wieżami.
Obecna katedra - gotycka - początkami sięga 1244 r. W latach 1244-1272 wzniesiono chór katedry z ambitem (dobudowany do istniejącej katedry romańskiej). Na początku XIV w. rozpoczęto budowę gotyckiej nawy katedry (w miejsce romańskiej), a w latach 1354-1361 wzniesiono kaplicę Mariacką. W 1416 r. ukończono budowę wieży północnej wraz z hełmem w zachodniej elewacji.
W późniejszych wiekach katedra wrocławska była wielokrotnie przebudowywana. W latach 1556-1580 wzniesiono hełmy renesansowe na wieżach zachodniej fasady, a w latach 1671-1672 dobudowano kaplicę Najświętszego Sakramentu. W 1680 r. rozpoczęto budowę kaplicy św. Elżbiety, a zakończono ją w 1700 r. W latach 1716-1724 dobudowano kaplicę Bożego Ciała, a w 1749 r. rozpoczęto dobudowę Kaplicy Zmarłych (dziś Zmartwychwstania Chrystusa). W XVII i XVIII w. wykonano nowy wystrój wnętrza katedry (w tym ołtarze w kaplicach bocznych) oraz wiele epitafiów. W latach 20. XX w. pojawiły się nowe hełmy wież w zachodniej fasadzie katedry. Prace te wieńczyły okres odbudowy (180 lat) po wielkim pożarze w 1759 r.
Największych zniszczeń katedra wrocławska doznała podczas oblężenia Wrocławia pod koniec II wojny światowej. Zniszczenia były tak wielkie (75%), że zastanawiano się, czy możliwa jest odbudowa katedry. Po wojennych zniszczeniach katedrę wrocławską zaczęto odbudowywać w 1947 r. Prace trwały do 1951 r. Wiele elementów wystroju wnętrza nie zachowało się do obecnych czasów (zostały zniszczone w wyniku działań wojennych). Część wystroju (decyzją władz komunistycznych) wywieziono poza Wrocław. Pewne elementy obecnego wystroju wnętrza katedry pochodzą z innych kościołów Wrocławia i Dolnego Śląska (np. stalle czy gotycka nastawa ołtarza głównego czy instrument organowy przeniesiony z Hali Stulecia). Wykonano również nowe elementy wystroju - m.in. witraże.
Ostatnie dwadzieścia lat XX w. i pierwsze dziesięciolecie XXI w. (do dnia dzisiejszego) to ciąg prac restauracyjnych i konserwatorskich. W tym czasie wzniesiono nowe hełmy wież w fasadzie zachodniej, wykonano konserwację elewacji wież, elewacji katedry i konserwację oraz rekonstrukcję kamieniarki i detalu architektonicznego. We wnętrzu katedry poddano konserwacji nastawy ołtarzowe (wraz z gotyckim poliptykiem w prezbiterium), obrazy w prezbiterium, freski gotyckie w ambicie i wystrój kaplic barokowych wraz z freskami, część gotyckich, renesansowych i barokowych epitafiów, witraże oraz wiele innych elementów wystroju wnętrza.
Wszystkie te prace wykonano po to, aby wrocławska katedra nabrała blasku i piękna, jaki zamierzyli sobie jej budowniczowie. 

KOŚCIÓŁ PW. ŚWIĘTEGO KRZYŻA
Kościół kolegiacki pw. Świętego Krzyża to dwukondygnacyjna gotycka świątynia ufundowana przez księcia Henryka IV Probusa na pamiątkę zakończenia konfliktu z biskupem Tomaszem II. Kościół stał się miejscem pochówku jego fundatora, który został pochowany w pięknym gotyckim sarkofagu (obecnie w Muzeum Narodowym we Wrocławiu).
Dolny kościół pw. św. Bartłomieja wzniesiono w latach 1288-1295. Budowę górnego kościoła pw. Świętego Krzyża rozpoczęto w 1320 r., a zakończono 30 lat później. Kościół pw. Świętego Krzyża (także dolny pw. św. Bartłomieja) został wybudowany na planie krzyża z transeptem trzynawowym.
W VXIII w. kościół pw. Świętego Krzyża otrzymał piękny barokowy wystrój, który uległ zniszczeniu podczas II wojny światowej (zniszczony w 25%). Kościół pw. Świętego Krzyża od 1288 r. pełnił funkcję siedziby kapituły kolegiackiej , która została rozwiązana w 1810 r., dekretem sekularyzacyjnym rządu pruskiego. Kapitułę tę reaktywował ks. Kardynał Henryk Gulbinowicz 14 września 1998 r.
W 1946 r. przystąpiono do prac zabezpieczających kościół (w ramach odbudowy) po zniszczeniach wojennych. Po 1957 r. przystąpiono do całkowitej odbudowy kościoła górnego. W latach 90. XX w. i na pocz. XXI w. wykonano wiele prac konserwatorskich, remontowych i estetyzujących: przełożono całe pokrycie dachowe, zamontowano nowy instrument organowy w nowym prospekcie, wykonano nowe stalle kanonickie oraz nową tablicę upamiętniającą kapitułę kolegiacką (w tym: Mikołaja Kopernika - członka tejże kapituły). Namalowano także nowe obrazy do nastaw barokowych ołtarzy w transepcie oraz zamontowano nowe oświetlenie wnętrza. Pomieszczenia przy zakrystii z przeznaczeniem na kapitularz zostały gruntownie wyremontowane. Wszystkie prace, które zostały wykonane, przywróciły dawną świetność kościoła kolegiackiego. 

KOŚCIÓŁ PW. ŚŚ. PIOTRA I PAWŁA
Pierwszy kościół pw. św. Piotra został wzniesiony w 1175 r. jako kaplica opata cystersów z Lubiąża. Obecny kościół (w stylu gotyckim, jednofilarowy) został wzniesiony w 1454 r. (w pierwszym etapie w 1404 r. wybudowano prezbiterium). Od 1512 r. tytułowany jest kościołem pw. Śś. Piotra i Pawła.
W 1634 r. podczas pożaru Ostrowa Tumskiego, spaliły się dach i sklepienia kościoła. Został odbudowany ponad 30 lat później, w 1667 r. Po wybudowaniu sierocińca (w latach 1702 - 1715, w stylu barokowym) kosciół pełnił funkcję "Orphanotropheum". 
Podczas działań wojennych (II wojny światowej) kociół pw. Śś. Piotra i Pawła został zniszczony w 60%, jednak po wojnie go odbudowano. W latach 90. XX w. został wykonany remont wnętrza kościoła (stworzono też nowy wystrój soborowy) i aranżacja ściany prezbiterium z tryptykiem gotyckim. Od XVII w. do pocz. XIX w. w tymże kościele sprawowano nabożeństwa i głoszono kazania w języku polskim.
W czasach komunistycznych przy tym kociele działało duszpasterstwo akademickie, które obejmowało swoją opieką duszpasterską wielu intelektualistów - późniejszych luminarzy zmian postkomunistycznych we Wrocławiu i w Polsce.

KOŚCIÓŁ PW. ŚW. IDZIEGO
Kościół pw. św. Idziego to najstarsza świątynia wzniesiona w stylu romańskim na Ostrowie Tumskim (i we Wrocławiu). Został zbudowany w I poł. XIII w. jako jednonawowy, dwuprzęsłowy. Posiada kwadratowe prezbiterium zakończone apsydą. Przykryte jest ono sklepieniem krzyżowym, a nawa - sklepieniem barokowym z XVIII w.
Kościół pw. św. Idziego - do czasów sekularyzacji w 1810 r. - pełnił funkcję kościoła parafialnego dla mieszkańców okolicy katedry (katedra była kościołem biskupim).
Podczas II wojny światowej kościół został zniszczony w 15%, a odbudowano go zaraz po zakończeniu działań wojennych. Prace konserwatorskie przeprowadzono w latach 1952-1953 (m. in. usunięto tynki elewacji zewnętrznej), w latach 1969-1971 (wykonano rekonstrukcję wnętrza kościoła - przywrócono pierwotny wygląd) oraz na pocz. XXI w. (wymieniono pokrycie dachu). Obecnie kościół pełni funkcję kaplicy dla najmłodszych dzieci z parafii katedralnej.