Zlokalizowany na terenie Starego Miasta  tzw. Domek Romański, to wczesnogotycki budynek z początku XIII wieku, który powstał za panowania Henryka Brodatego i św. Jadwigi. Pierwsze wzmianki o nim pojawiły się w kronikach miejskich już w roku 1208. Pierwszymi właścicielkami domu były siostry z Zakonu Cysterek z Trzebnicy, które miały w nim swoją siedzibę. Dodatkowo, budynek pełnił funkcję zajazdu  dla cysterek, które odwiedzały miasto. Ten właśnie obiekt był rodzajem ambasady klasztoru trzebnickiego przy dworze książęcym, który tu nieopodal się znajdował.Od samego początku, czyli od początku XIII w. aż do 1945 r.,  był nazywany Domem Panien lub  Dworem Mniszek Trzebnickich. Obiekt jest najstarszym świeckim budynkiem we Wrocławiu. Wzniesiony został na planie trapezu z cegły układanej w wątek wendyjski (dwuwózkowy, zwany też słowiańskim). Romańskie elementy tej budowli (m.in. łuki w centralnej części) sąsiadują w nim z detalami gotyckimi (m.in. oknami i łukami sklepień). Na każdej z dwóch kondygnacji budynku znajdowały się pierwotnie po trzy pomieszczenia. Pozostawał – wielokrotnie przebudowywany – własnością zakonną aż do kasaty klasztorów w 1810 roku.

Po zniszczeniach podczas II wojny światowej budynków rejonu pl. Nankiera i Nowego Miasta odkryto w 1959 zabytkowe fragmenty najstarszego założenia architektonicznego budynku znajdujące się pod poziomem ulicy. Kilka lat później, w latach 1966-1969, częściowo je odtworzono według projektu Henryka Dziurli. Przez osiem stuleci istnienia poziom sąsiadujących ulic podniósł się do wysokości górnej kondygnacji budynku tak, że dziś do wejścia schodzi się z ulicy po schodach. W południowej części dolnej kondygnacji zachowały się fragmenty sklepień kolebkowych, a na górnej kondygnacji – sklepienia krzyżowe. Podczas odbudowy w części budynku usunięto strop, łącząc kondygnację górną i dolną, a całość przekryto współczesnym żelbetowym stropodachem, nadziemną część budynku przeszklono od zewnątrz i zaadaptowano go na potrzeby galerii fotograficznej pod patronatem Ośrodka Kultury i Sztuki we Wrocławiu; później galeria przekształciła się w Foto-Medium-Art, następnie w "Dolnośląskie Centrum Fotografii Domek Romański", a obecnie funkcjonuje tu "Galeria FOTO-GEN". Podczas obchodów 800-lecia Fundacji Opactwa w Trzebnicy w 2002 roku, ks. prof. Antoni Kiełbasa zaproponował, by przywrócić prawidłową nazwę Domku Romańskiego i mianować go ponownie Domem Panien Trzebnickich, bowiem w latach odbudowy   kontekst religijny był niewygodny dla władz i komitet wojewódzki PZPR postanowił  nie przywracać tej nazwy. Wymyślono wtedy nazwę Domek Romański. W kwietniu 2017 roku w fasadę budynku wmurowano wykonaną z brązu tablicę upamiętniającą cysterską fundację "Domu Panien Trzebnickich".

Piastowie Wrocławscy  byli w prostej linii potomkami księcia Bolesława III Krzywoustego. Jego decyzja o podziale kraju na dzielnice skutkowała nie tylko podziałem państwa, ale także samej dynastii. Na wrocławskim tronie książęcym Ducatus Wratislaviensis zasiadali:

Władysław II Wygnaniec (1105-1159), najstarszy syn Bolesława Krzywoustego i jego pierwszej żony Zbysławy ruskiej. Jeszcze za życia ojca aktywnie uczestniczył w rządzeniu państwem i zgodnie z jego ostatnią wolą wyrażoną w testamencie przejął władzę zwierzchnią w kraju jako książę senior. Ambitne plany zjednoczeniowe Władysława nie przypadły do gustu możnym. Władysław przegrał niebawem wojnę z braćmi i został zmuszony do opuszczenia polskich ziem. Ekskomunikowany prze metropolitę gnieźnieńskiego Jakuba  ze Żnina, schronienie znalazł ostatecznie u króla Niemiec Konrada III, któremu złożył hołd i zwrócił się o pomoc w odzyskaniu tronu. Żonaty z Agnieszką  z dynastii Babenbergów, miał z nią pięcioro dzieci z których najstarszy Bolesław powrócił na Śląsk, gdzie objął władzę.

Bolesław I Wysoki (1127-1201) Imię nadano mu po dziadku, Bolesławie Krzywoustym. Jeszcze za życia obdarzono go przydomkiem Wysoki („Altus”), który odzwierciedlał jego wzrost i nadzwyczajną siłę. Był przy tym człowiekiem światłym -Btowarzysząc królowi Niemiec Konradowi III w krucjacie, dotarł do Ziemi Świętej i zwiedził po drodze Konstantynopol. Po śmierci króla wstąpił na służbę do jego następcy - Fryderyka I "Barbarossy". Towarzyszył mu w wyprawie włoskiej zakończonej koronacją cesarską w 1155 roku, a w 1162 roku podczas kolejnej interwencji we Włoszech pod murami Mediolanu pokonał w pojedynku wyjątkowej postury rycerza włoskiego, czym "zdobył wielką rycerską sławę".  Po śmierci ojca i interwencji cesarza wraz z braćmi powrócił na Śląsk. Na jego czasy przypada na Śląsku początek osadnictwa na prawie niemieckim. We Wrocławiu zdecydował się na budowę na terenie grodu kamiennej rezydencji (palatium). Była to imponująca budowla, której centralną część stanowiła 18-boczna wieża, o średnicy 25,5 metra. Ściany zewnętrzne wieży miały grubość ok. metra. Jego pozostałości można obejrzeć w podziemiach budynku należącego do Zgromadzenia Sióstr Szkolnych De Notre Dame naprzeciw kościoła św. Marcina. W murach zamkowych znajdują się najstarsze cegły w Polsce. Ok. 1160 roku książę Bolesław Wysoki rozpoczął wznoszenie zamku Wleń. Obiekt ten uznawany jest obecnie za najstarszy świecki budynek na Śląsku, a jednocześnie jedno z najstarszych założeń zamkowych w całej Polsce. Pochowany został w ufundowanym przez siebie klasztorze Cystersów w Lubiążu.

Bolesław Wysoki

Klasztor w Lubiążu

Henryk I Brodaty (w ówczesnej polszczyźnie- Jędrzych) w wieku 18 lat poślubił 12 -letnią wówczas Jadwigę ze znakomitego niemieckiego rodu von Andechs., ogłoszoną w 1267r. świętą. Roztropny władca prowadził bardzo zdecydowaną politykę. Dbał o rozwój i integrację odziedziczonych ziem, jak i tych, które stopniowo sobie podporządkowywał. Dzięki jego działaniom Śląsk rozwinął się w przodującą dzielnicę Polski. Henryk sprowadzał osadników z Niemiec, osadzał ich najczęściej na niezagospodarowanych terenach Pogórza Sudeckiego, nadawał korzystne prawa i zapewniał rozległe swobody. Szczególną rolę odegrał Brodaty w dziejach Wrocławia. Starał się, by miasto – ważne dla jego polityki – stało się ośrodkiem zamożnym i prężnym, stworzył tu realny ośrodek władzy. Henryk dał się poznać jako dalekowzroczny, elastyczny polityk, działający na rzecz zjednoczenia ziem piastowskich, podzielonych w okresie rozbicia dzielnicowego.      W rywalizacji z Konradem Mazowieckim o Małopolskę odniósł zwycięstwo(1232), wjeżdżając triumfalnie do Krakowa.

Po dwudziestu latach małżeństwa para książęca złożyła śluby czystości i od tej pory Henryk zapuścił brodę, nosił proste odzienie, a Jadwiga poświęciła się służbie poddanym. Dla nich nauczyła się języka polskiego. Z jej inicjatywy funkcjonowały kuchnie dla ubogich i wędrowny szpital. Książę zaś był dobrodziejem zakonów, zwłaszcza cystersów. Ufundował klasztor Cysterek w Trzebnicy -1202r, z inspiracji swej świątobliwej małżonki fundował szpital św. Ducha we Wrocławiu -1214r, oraz szpital dla trędowatych koło Środy Śląskiej, współuczestniczył też w fundacji klasztoru Cystersów w Henrykowie (1222).    Za zniszczenie dóbr kościelnych został obłożony klątwą przez biskupa wrocławskiego Tomasza I Rawicza. Zmarł 19 marca 1238 na zamku w Krośnie Odrzańskim, spoczął w ufundowanym przez siebie klasztorze trzebnickim, gdzie 5 lat później złożono też ciało jego żony Jadwigi.

Henryk i Jadwiga z dziećmi

Henryk II Pobożny był synem Henryka Brodatego i św. Jadwigi z Andechs. W 1216r. Henryk II ożenił się z czeską księżniczką- Anną Przemyślidką, z którą doczekał się 12 dzieci. Po śmierci ojca w 1238r. objął samodzielne rządy. Jako książę śląski, krakowski i wielkopolski dążył do dalszego zjednoczenia polskich ziem. Nie szczędził także na przyznawaniu licznych dóbr na rzecz kościoła i ustanawiania kolejnych fundacji. Uposażył w ten sposób klasztor w Henrykowie i Katedrę we Wrocławiu. Niestety, zaledwie po trzech latach samodzielnych rządów nastąpiła katastrofa – najazd Mongołów, któremu pozbawiony wsparcia władca nie mógł sprostać.  Do decydującej bitwy doszło na polu pod Legnicą w 1241r. Henryk zginął, a jego okaleczone ciało, pozbawione głowy, odnalazły matka i żona, rozpoznawszy je po pewnym anatomicznym szczególe – książę miał sześć palców u lewej stopy. Mimo zwycięstwa Mongołowie ponieśli na tyle dotkliwe straty, że wycofali się ze Śląska.Henryk II został pochowany we Wrocławiu w kościele św. Wincentego pod chórem przy wejściu. Jego szczątki wywiezione w czasie ostatniej wojny do Berlina  (celem badań mających udowodnić germańskie pochodzenie księcia) zaginęły.Przedwczesna śmierć księcia doprowadziła do rozpadu jego państwa i oddaliła w czasie zjednoczenie ziem polskich.

Bitwa pod Legnicą

Henryk IV Probus wnuk Henryka Pobożnego dążył do rzeczywistego zjednoczenia i powstania silnego Królestwa Polskiego. Gdy obejmował księstwo wrocławskie Śląsk był prężnie rozwijającym się regionem. Henryk Probus wykazał się dużą konsekwencją, gromadząc pod swoją władzę kolejne tereny. Przyłączył do swoich włości ziemię kłodzką, wymusił na Przemyśle Wielkopolskim ziemię wieluńską i wykupił od Brandenburczyków ziemię krośnieńską. Od 1274r. popadał w coraz większy konflikt z biskupem Tomaszem II Zarembą. Po kilkunastu latach doszło do pojednania, którego widocznym symbolem jest ufundowana przez księcia na Ostrowie Tumskim kolegiata św. Krzyża, w której został pochowany. W końcu 1288 roku po ucieczce Łokietka opanował Małopolskę z Krakowem, co pozwoliło mu podjąć starania o władzę nad całą Polską. W 1290 roku złożył do papieża petycję o przyznanie mu korony królewskiej, jego poselstwo było już w Rzymie. Odpowiedzi nie doczekał – zmarł nagle, prawdopodobnie otruty. Książę ten wykazał się nie tylko zmysłem strategicznym, ale też stworzył mocne podstawy gospodarcze Śląska. Lokował miasta i wsie, popierał rozwój górnictwa. Zapamiętano go jako człowieka szerokich horyzontów, którego pasją była kultura rycerska i poezja. Był fundatorem kaplicy zamkowej św. Marcina i klasztoru Cysterek na Ostrowie Tumskim (niedokończonego), podczas swych krótkich rządów w Krakowie lokował Wieliczkę. Podczas ostatniej wojny szczątki księcia zaginęły, sarkofag wywieźli Niemcy i ukryli w Wierzbnej niedaleko Świdnicy. Odnaleziony po wojnie trafił do Muzeum Narodowego.

Henryk VI Dobry syn Henryka V zwanego Brzuchatym, panował pomiędzy zjednoczonym już Królestwem Polski Wł. Łokietka i królestwem Czech. Był ojcem 2 córek, nie miał męskiego potomka. Zgodnie z poczuciem więzi państwowej i więzów krwi zaprosił króla Władysława Łokietka do Wrocławia w 1323r i ofiarował mu swe księstwo. Król początkowo zaakceptował ten Akt, później jednak był zmuszony zeń zrezygnować. W tej sytuacji Henryk VI złożył hołd królowi Czech - Janowi Luksemburskiemu przekazując mu księstwo wrocławskie w zamian za dożywotnie objęcie Kłodzka i roczną rentą w wys. 1000 grzywien.

 "W roku 1335, w noc Św. Katarzyny, bezlitosna śmierć wyrwała Henryka VI wrocławskiego, który swe władztwo jako ostatni ze swego pnia Czechom przekazał".

Ciało księcia spoczęło w klasztorze klarysek, gdzie obecnie mieści się Mauzoleum Piastów Wrocławskich. Tak oto dobiegła końca piastowska odsłona dziejów Wrocławia. Jako poddani obcej korony przestali być oni uważani za książąt polskich, co już w XIV wieku dobitnie wyraził w swej kronice Janko z Czarnkowa. Sami Piastowie, choć zniemczeni, bardzo długo określali się "książętami polskimi" i podtrzymywali tradycję pochodzenia "z rodu królów Polski". 

BISKUPSTWO WROCŁAWSKIE

Przynależność państwowa Śląska

Granice Śląska jako dzielnicy ulegały przekształceniom w wyniku działań politycznych. Pod koniec IX wieku obszar ten należał do państwa Wielkomorawskiego. Po jego upadku w roku 907 tereny zamieszkane przez plemiona śląskie: Bobrzan, Dziadoszan, Ślężan, Trzebowian weszły w skład państwa czeskich Przemyślidów, a tym samym w skład utworzonej w 973r diecezji Praskiej.

Gród wrocławski założony został ok. 900 roku przez słowiańskiego księcia Wratislawa (Wrocisława) na skrzyżowaniu dróg handlowych: szlaku bursztynowego prowadzącego z południa na północ Europy, oraz przecinającego go szlaku wiodącego z zachodu na wschód- z krajów germańskich do Morza Czarnego. Drogi te krzyżowały się w sąsiedztwie obecnego kościoła św. Wojciecha.

Około 990 roku dokonała się ważna zmiana w historii ziemi nadodrzańskiej - włączona została do gnieźnieńskiego państwa Polan, już wówczas chrześcijańskiego, rządzonego przez Mieszka I. Wejście Śląska w skład państwa Polan potwierdza dokument Dagome iudex z 991 roku.

Utworzenie biskupstwa

Wkrótce potem Wrocław stał się siedzibą nowo powołanego biskupstwa. Stało się to  za rządów syna Mieszka I -Bolesława - podczas Zjazdu Gnieźnieńskiego w roku 1000, kiedy to do Polski przybył cesarz Otto III, by oddać hołd relikwiom zamordowanego w Prusach biskupa Wojciecha. Roszczenia do jurysdykcji nad Śląskiem zgłaszane przez biskupstwo w Pradze i Miśni nie zdołały temu przeszkodzić.

Ustanowiono wówczas osobną metropolię dla państwa Bolesławowego ze stolicą w Gnieźnie, a w ramach tej metropolii powołano trzy diecezje: dla Pomorza w Kołobrzegu, dla kraju Wiślan w Krakowie i dla Śląska we Wrocławiu. Pierwszym biskupem wrocławskim ustanowiony został znany jedynie z imienia Jan.

W świetle ostatnich odkryć archeologiczno-architektonicznych stwierdzić można, że Bolesław Chrobry nie musiał fundować nowej świątyni. We Wrocławiu wykorzystano istniejącą tu niedużą świątynię obrządku słowiańskiego, która decyzją synodu gnieźnieńskiego stała się tymczasowo siedzibą nowo powołanego biskupa. Patronem świątyni został św. Jan Chrzciciel, którego relikwie znajdują się w katedrze od 1428 r. 

Reakcja pogańska i odbudowa

 To pierwsze biskupstwo upadło w wyniku tzw. reakcji pogańskiej i najazdu czeskiego księcia Brzetysława w 1038r.  Obrabowano i zburzono niedawno wzniesioną przedromańską katedrę (1004r), zniszczone lub wywiezione zostały księgi diecezji, upadła również dawna struktura administracyjna. Zrujnowany Śląsk do 1050 r. pozostawał pod panowaniem czeskim, a biskup praski Sewer planował włączenie regionu do swojej diecezji. Dla słabej jeszcze organizacji kościelnej było to uderzenie druzgocące. Zanim Kazimierz Odnowiciel ok.1040 roku rozpoczął odbudowę państwowości polskiej, siedzibą biskupa był zaginiony dziś gród Ryczyn opodal Brzegu, a wkrótce potem diecezja otrzymała nowego rządcę – Hieronima. Sprowadził on z Rzymu do Wrocławia relikwie św. Wincentego diakona, mianowanego wkrótce drugim patronem katedry.

Trudno dokładnie określić granice terytorialne diecezji wrocławskiej, ponieważ do dnia dzisiejszego nie zachował się ani dokument erekcyjny z roku 1000, ani późniejszy zw. z reorganizacją z 1075 roku. W okresie rozbicia dzielnicowego biskupstwem wrocławskim zarządzał Walter z Malonne (Flandria). Wybrany w 1149 r. na stolicę biskupią we Wrocławiu przystąpił z niezwykłą energią do reformy życia kościelnego w myśl założeń papieża Grzegorza VII. Kładł ogromny nacisk na przestrzeganie ceremonii kościelnych i śpiewu liturgicznego oraz na celibat duchowieństwa, które jeszcze w tym czasie było w większości żonate. Do życia powołał także pierwszą kapitułę katedralną. W miejsce pierwotnej katedry na Ostrowie Tumskim rozpoczął budowę nowej w stylu romańskim, która została ukończona za biskupa Żyrosława.

Warto też zaznaczyć istnienie w 1212 roku szkoły katedralnej -pierwszej szkoły w mieście. Równocześnie ze szkołą przy katedrze zaczęto budować bibliotekę kapitulną. Musiała być ona prawdziwą chlubą biskupów wrocławskich, bo chęci jej posiadania nie oparli się Szwedzi, którzy w roku 1635 zrabowali ją i próbowali wywieźć. Niestety, próba zakończyła się tragicznie, cały księgozbiór utonął w Odrze.

Tę wspaniale rozwijającą się dzielnicę, dotknął w 1241 r. bolesny wstrząs- najazd Tatarów. Po wycofaniu się najeźdźców i szybkiej odbudowie Śląsk zajął wśród innych dzielnic Polski przodujące miejsce, a biskupstwo wrocławskie weszło w tak zwany "złoty okres" swoich dziejów. Zjednoczenie ziem polskich w XIV wieku nie objęło jednak Śląska, który znalazł się pod panowaniem czeskich Luksemburgów.

Na życzenie Władysława Łokietka papież Jan XXII przeniósł do Wrocławia biskupa krakowskiego Nankera (1326-1341), który w okresie pełnym napięć, opowiedział się zdecydowanie za polską racją stanu na Śląsku. To za jego pontyfikatu Kazimierz Wielki zrzekł się ostatecznie praw do tych ziem. Kolejny biskup-Przecław z Pogorzeli skutecznie przeciwstawił się luksemburskiej dyplomacji usiłującej włączyć biskupstwo wrocławskie do nowo utworzonej metropolii w Pradze. W związkach z Gnieznem widział bowiem szansę na zachowanie, przynajmniej formalnie, niezależnej pozycji Kościoła wrocławskiego, odrębności kulturowej i tożsamości tutejszych ziem.

Dziełem bpa Przecława było ukończenie budowy gotyckiej katedry oraz wzniesienie od strony wschodniej kaplicy Najśw. Maryi Panny, w której został pochowany.

Po odpadnięciu Śląska od Polski

W 1335 zmarł ostatni Piast Wrocławski -Henryk VI Dobry. W 1351 we Wrocławiu, spotkali się Kazimierz Wielki i Karol IV Luksemburski. Przejście Śląska pod władzę Luksemburgów zostało ostatecznie potwierdzone, ale Kazimierz zastrzegł jeden warunek – Śląsk przynależeć będzie w dalszym ciągu do metropolii gnieźnieńskiej, a metropolita gnieźnieński będzie zatwierdzał wybór każdego ordynariusza. Faktem o wielkim znaczeniu politycznym było płacenie Stolicy Apostolskiej świętopietrza z terenów Śląska. Wnoszenie opłat na rzecz papieża było pośrednio potwierdzeniem przynależności Śląska, którego granice pokrywały się z ówczesnymi granicami diecezji wrocławskiej, do królestwa polskiego.

Herb biskupów wrocławskich (ok.XVIw)

W 1526 diecezja wrocławska wraz z całym Śląskiem dostała się pod panowanie Habsburgów. Przed wybuchem reformacji liczyła 1500 parafii, jednak już w 1580 r zostało ich zaledwie 200. Nowinkom religijnym ulegali głównie Niemcy, ludność polska pozostała wierna katolicyzmowi. Od 1565 duchowieństwo kształciło się we wrocławskim seminarium duchownym założonym przez bp Kaspra z Łagowa.               W 1741 roku wkracza na Śląsk Fryderyk II i włącza go do państwa pruskiego. W granicach diecezji wrocławskiej nagle znalazły się tereny przynależące z jednej strony do Prus, z drugiej do Austrii Habsburgów.                                                                

Na mocy   bulli papieskiej „De salute animarum” z roku 1821, a więc po ponad 800 latach, Śląsk został formalnie oddzielony od metropolii gnieźnieńskiej, a biskupstwo wrocławskie zostało podporządkowane bezpośrednio Stolicy Apostolskiej, który to stan utrzymał się aż do końca II wojny światowej.

Po I wojnie światowej z   terenów diecezji wrocławskiej, które znalazły się w granicach państwa polskiego utworzono diecezję katowicką.        

W 1930 r. biskupstwo wrocławskie zostało wyniesione do rangi arcybiskupstwa, a jego ordynariusz stawał się głową osobnej, rozległej prowincji kościelnej, która obejmowała poza archidiecezją wrocławską, diecezję berlińską, warmińską oraz delegaturę w Pile.             .

Ostatni niemiecki kardynał – Adolf Bertram, już po wygranej nazistów, nie zgadzał się na wprowadzenie zakazu spowiedzi po polsku. Tłumaczono też na język polski listy pasterskie - niemiecki Kościół wiedział, że w jego interesie jest, by kandydaci do kapłaństwa nawet pochodzenia niemieckiego znali język polski i mogli wśród Polaków pełnić posługę duszpasterską. Chodziło przecież o to, aby nie zrazić sobie wielotysięcznych rzesz wierzącego ludu polskiego, który stanowił fundament katolicyzmu w diecezji wrocławskiej.

Po II wojnie światowej

Adolf Bertram zmarł 6 lipca 1945 roku,

12 sierpnia przybył do Wrocławia kard. Hlond. Na mocy specjalnych uprawnień otrzymanych od Stolicy Apostolskiej mianował ks. inf. Karola Milika nowym administratorem apostolskim dla Dolnego Śląska. W archidiecezji zastał on 380 tys. katolików niemieckich z 550 kapłanami i ponad 550 tys. Polaków z 49 księżmi polskimi.

I tak oto rozpoczął się zupełnie nowy jakościowo rozdział w dziejach wrocławskiego kościoła.

6 maja 1984 r. w rocznicę kapitulacji Festung Breslau uroczyście odsłonięto pomnik Juliusza Słowackiego w Parku Juliusza Słowackiego we Wrocławiu.

Pierwowzorem pomnika była rzeźba Wacława Szymanowskiego z 1909 r., twórcy m.in. pomnika Fryderyka Chopina w warszawskich Łazienkach. Autorem pomnika we Wrocławiu zbudowanego dzięki staraniom Towarzystwa Miłośników Wrocławia oraz zawiązanego w 1981 roku Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Juliusza Słowackiego jest Andrzej Łętowski.

Pomnik został odlany w modelarni Gliwickich Zakładów Urządzeń Technicznych.

Interesujący jest również sposób transportu gotowego posągu. Przewiezienie pomnika z wytwórni do miejsca wbudowania, w 1984 roku, miało następujący przebieg:

• najpierw ciężarówką nastąpiło przewiezienie gotowego posągu z zakładu do Portu Gliwice
• barką pomnik został przewieziony Odrzańską Drogą Wodną do Portu Miejskiego we Wrocławiu
• we Wrocławiu dokonano objazdu pomnika po mieście: między innymi pomnik znalazł się na Rynku obok Pomnika Aleksandra Fredry, na placu Solnym, na placu Feliksa Dzierżyńskiego nastąpiło przywitanie pomnika przez uczniów z IX Liceum Ogólnokształcącego imienia Juliusza Słowackiego i inne,
• pomnik następnie został dowieziony ciężarówką na miejsce wbudowania i ustawiony na gotowym postumencie.

Cokół wykonany został z dolnośląskiego sjenitu, a posąg o wysokości około 2,5 m i wadze 1400 kg – z brązu.