POKUTA I POJEDNANIE W ŻYCIU ŚW. JADWIGI ŚLĄSKIEJ

Jadwiga Śląska (ur. około 1174, zm. 1243) - patronka Śląska, jałmużniczka, patronka pojednania polsko-niemieckiego. Była córką Bertholda VI hrabiego  Andechs w Bawarii i Agnieszki von Rochlitz.  Otrzymała staranne wykształcenie w domu rodzinnym, a następnie w klasztorze sióstr benedyktynek w Kitzingen.

W wieku 12 lat poślubiła we Wrocławiu Henryka, syna Bolesława Wysokiego. Henryk i Jadwiga stanowili wzorowe małżeństwo. Urodziła sześcioro dzieci, czworo zmarło w młodym wieku. Poddanie się woli Bożej i jej żarliwa pobożność udzielały się najbliższemu otoczeniu i poddanym. Żyła w wielkiej ascezie, a Henryk stał się pod jej wpływem wzorowym władcą katolickim. Macierzyńską troską otaczała służbę dworu.  Księżna bardzo troszczyła się o to, aby urzędnicy w jej dobrach nie uciskali bardzo kmieci poddanych. Obniżyła im czynsze, przewodniczyła sądom, darowała grzywny karne, a w razie klęsk nakazywała mimo protestów zarządców rozdawać ziarno, mięso, sól itp. Zorganizowała także  szpitalik dworski, gdzie codziennie znajdowało utrzymanie 13 chorych i kalek. W czasie objazdów księstwa osobiście odwiedzała chorych i wspierała hojnie ubogich. Największą jej fundacją był klasztor cysterek w Trzebnicy, którego przełożoną została jej córka Gertruda. W swoim życiu Jadwiga dość mocno doświadczyła tajemnicy Krzyża. Przeżyła śmierć męża i prawie wszystkich dzieci. 

Po przyjściu na świat dzieci Jadwiga i Henryk złożyli w obecności biskupa ślub wstrzemięźliwości, a książę na znak pokuty zapuścił brodę, stąd jego przydomek - Brodaty. Po śmierci męża w 1238 r. Jadwiga przeniosła się do klasztoru w Trzebnicy, a rządy objął syn Henryk II Pobożny. Przez ostatnie lata księżna żyła w umartwieniu. Została pochowana w Trzebnicy. Już w 1267 r. papież Klemens IV kanonizował Jadwigę, a jej święto patronalne zostało w 1680 r. za pontyfikatu Innocentego XI rozszerzone na cały Kościół. Św. Jadwiga uważana jest także za patronkę pojednania Niemców i Polaków. Święto patronalne 16 października. Na obrazach jest przedstawiana w habicie cysterskim, boso lub z obuwiem w ręce. W drugiej ręce trzyma klasztor i kościół.